آرام بخش

شبیه اکثر دیوانه های زنجیری

نشسته ام طرف ابرهای تصویری

دلم خوش است به آرامبخش ساعت نه:

به نیمه خوردن یک سیب، از سر سیری

سفیدتر شده گیسوی من، چه راه کمی

میان آخر عشق است و اول پیری

مرا کنار خودت دیده ای، چه کابوسی!

سکوت می‌کنی و می‌روی، چه تعبیری!

به جای خواب، مرا مرگ می‌بَرَد هر شب

و صبح، معجزه ی زندگی، زمین گیری...

هوا که یک‌سره تاریک شد به من برگرد

تو هم شبیه منی، روزها نمی میری!